αυλωδία, τραγούδι με συνοδεία αυλούˇ το να τραγουδά κανείς με συνοδεία αυλού. Ενώ η κιθαρωδία κιθαρωδία, τραγούδι με συνοδεία κιθάρας. Χρειαζόταν γι' αυτό μονάχα ένας εκτελεστής, ο τραγουδιστής και κιθαριστής μαζί, που, σχεδόν πάντα, ήταν και ο συνθέτης. χρειαζόταν μόνον έναν εκτελεστή (που τραγουδούσε και συνόδευε τον εαυτό του στην κιθάρα), στην αυλωδία ήταν απαραίτητοι δύο εκτελεστές, ο τραγουδιστής (ο αυλωδός αυλωδός, μουσικός που τραγουδούσε με συνοδεία αυλού.) και ο αυλητής αυλητής, εκτελεστής αυλού, συνήθως επαγγελματίας. Θηλ. αυλητρίς και αυλήτριαˇ συχνά επαγγελματίας εκτελέστρια αυλού, που προσλαμβανόταν να παίζει σε συμπόσια.ˇ ο πιο σημαντικός από τους δύο ήταν ο αυλωδός, που έπαιρνε και το βραβείο στους διαγωνισμούς. Συνήθως το μέρος του αυλού δινόταν σ' ένα Φρύγα αυλητήˇ ο Αλκμάν Αλκμάν, (7ος αι. π.Χ.)ˇ λυρικός (μελικός) ποιητής και συνθέτης. Χοροδιδάσκαλος και ιδρυτής της σπαρτιατικής κλασικής σχολής (στιλ) του χορωδιακού τραγουδιού, συνέθετε ύμνους, παρθένια κτλ. για τις δημόσιες γιορτές. Πολλοί στίχοι του έχουν διασωθεί. χρησιμοποιούσε τρεις Φρύγες σκλάβους ως αυλητές, που ονομάζονταν Σάμβας, ’δων και Τήλος, και ο Ιππώναξ άλλους τρεις, που λέγονταν Κίων, Κώδαλος και Βάβυς. Βλ. Αθήν. ΙΔ', 624Β, 18.



Η αυλωδία δεν έγινε ποτέ τόσο δημοφιλής όσο η κιθαρωδία. Κατά τον Παυσανία (Γ, 7, 5-4) η αυλωδία εισάχθηκε μαζί με την αυλητική αυλητική, η τέχνη του αυλητή, του αυλού (της εκτέλεσης στον αυλό). Από τον 6ο π.Χ. αι. εξελίχτηκε σε σημαντική και ανεξάρτητη, καθαρά μουσική τέχνη, και εισάγεται στα Πύθια το 586 π.Χ. και έφτασε στην κορύφωσή της τον 5ο και τον 4ο αι. π.Χ. με ένα μεγάλο αριθμό διάσημων εκτελεστών. από τους Αμφικτίονες κατά τον τρίτο χρόνο της 48ης 'Ολυμπιάδας (586 π.Χ.), αλλά αποσύρθηκε γρήγορα.