A. with eight strings or notes, emmeleia Plu.2.1029c ; sustêmata Aristox.Harm.p.96 M., Theo Sm.p.49 H. : -chordon, to, octachord, Nicom.Harm.11, POxy.667.24.
'' There is more evidence in ancient Greek writings (Aristotle, Problems, Book XIX.l2.):
"Why is it that lower of two strings always has the tune? If one omits the paramese when one should sound it with the mese, the tune is there none the less; but if one omits the mese when one should strike both the tune is missing...." (Emphasis added.)
The quote seems more than clear that two notes, and not just one at a time, were usually struck on the Kithara's strings. The Greeks and others had "double pipes" (aulos), sometimes one with holes, the second without. (Sometimes each had different sets of holes.) Both are shown in players' mouths at once. One, like bagpipes, played a drone (a keynote?); the other a melody. The harmonies must have been considered acceptable even then. Indeed, the usual concepts about ancient music are changing.'' --Robert Fink
DIATONIC MUSIC IN GREECE: A REASSESSMENT OF ITS ANTIQUITY by JOHN CURTIS FRANKLIN
Abstract This paper argues that diatonic music and the theory of its tunings were an important precursor to the musical developments of the Ž fth and fourth centuries. The cyclical principles of diatony were imported to Greece in the early Archaic period as a musical aspect of the Orientalizing movement, an event which is encrypted in the tradition that Terpander invented the seven-stringed lyre. The Terpandrian style of music persisted until the time of Phrynis in the mid-Ž fth century, after whom constant harmonic innovation began to obscure its important diatonic foundation. This phase of Greek musical history has left only oblique traces in the corpus of technical literature, since the earliest (mostly) extant treatise, the Elementa Harmonica of Aristoxenus, presents rather an account of the Perfect System, which was designed to accommodate the innovations of the later Classical period.
''(Bacch. 62 [305.16-20]; cf. Rocconi [1999], 101) ‘And what is a diagram? A representation of a (sc. musical) system. And we use a diagram so that, for students of the subject, matters which are hard to grasp with the hearing may appear before their eyes.’''
''Ο Σ. Καράς προσπάθησε και κατάφερε με τον πλέον σαφή και εύκολο τρόπο, να μας εισάγει στο σύστημα της οκτωηχίας της Ελληνικής μας Μουσικής, περνώντας από τους πλέον εύκολους ήχους (μαλακό και σκληρό ή σύντονο διάτονο[105]), στους συγγενείς με αυτούς ως προς τις κλίμακες ήχους, και από ΄κει με πολλά και συνεχή παραδείγματα εκκλησιαστικών ύμνων και δημοτικών τραγουδιών, σε όλους τους άλλους ήχους της Ελληνικής μας Μουσικής παράδοσης. Δεν θα ήταν δυνατόν ένας μαθητής να διδαχθεί την μουσική μας, ακολουθώντας την αριθμητική τάξη των ήχων, για λόγους ευνόητους, και αυτό εσύ πρέπει να το ξέρεις καλύτερα από τον καθένα, λόγω της ενασχόλησης σου με τους αρχαίους Έλληνες Μουσικούς. Σου θυμίζω ότι, και ο Αριστόξενος[106] μας το λέει ξεκάθαρα αυτό: «Πρώτον μεν ουν και πρεσβύτατον αυτών θετέον το Διάτονον. Πρώτον τε αυτού η του ανθρώπου φύσις προτυγχάνει. Δεύτερον δε, το Χρωματικόν. Τρίτον δε και ανώτατον, το Εναρμόνιον, τελευταίω γαρ αυτώ και μόλις μετά πολλού πόνου συνεθίζεται η αίσθησις». Αλλά και ο Αριστείδης ο Κουϊντυλιανός[107] σαφέστατα μας λέγει ότι «Τούτων των τριών γενών φυσικώτερον μεν εστί το Διάτονον. Πάσι γαρ και τοις απαιδεύτοις παντάπασι μελωδητόν εστί. Τεχνικώτατον δε, το Χρώμα. Παρά γαρ μόνοις μελωδείται τοις πεπαιδευμένοις. Ακριβέστερον δε το Εναρμόνιον. Παρά γαρ τοις επιφανεστάτοις εν Μουσική τετύχηκε παραδοχής, τοις δε πολλοίς εστίν αδύνατον». Το να ακολουθήσει τώρα κάποιος δάσκαλος, αντίθετη πορεία-μέθοδο διδασκαλίας από αυτήν, που είναι επιβεβαιωμένη πανηγυρικά και επαληθευμένη πρακτικά αλλά και επιστημονικά από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας, ως η πλέον σωστή μέθοδος διδασκαλίας, μάλλον θα ήταν καταστροφικό για τους μαθητές και απόδειξη αν μη τι άλλο, διδακτικής άγνοιας εκ μέρους του διδάσκοντος.''
The Modes of Ancient Greek Music - Αποτέλεσμα David Binning Monro Moreover the (unknown) scale of unmixed διάτονον τονιαίον is out of its place at the end of the list. Westphal's objection to λύδια as the name of a scale ... books.google.gr/books?isbn=1421213370...
Kommentar zur Harmonielehre des Ptolemaios - Porfirio, Mauro Siviero, Ingemar Düring - 1978 -
Παρέβαλε καί άνέκρινεν (εν) τω πρώτω τονς άνισοτόνονς φθόγγονς καί τάς διαφοράς των τετραχόρδων περί τά τρία γένη της άρμονίας, το 3 διάτονον, το έναρμόνιον ...
